De gekroonde leermeester in tijden van crisis
Onze knuffelmaatschappij verandert in no time in een anderhalve-metersamenleving. De virusgestuurde crisis die tegelijk met een vroege start van de lente in 2020 haar intrede doet legt van de ene op de andere week het hele land in een zogenoemde intelligente ‘lockdown’. Velen voelen zich veroordeeld tot thuiswerken, anderen verliezen hun baan of zelfstandig inkomen.
Corona waart rond.
In een tijd van elkaar ontwijken, ouders en ouderen zo min mogelijk opzoeken, kassamedewerkers achter plexiglas en negatieve reisadviezen in de eigen regio is een veelgehoorde uitroep: hoe lang moeten we dit volhouden?
Voorwerk
Ik denk aan een persoonlijke crisis tijdens mijn levensreis. Aan de afgelopen 7 jaren van verlies, somberheid, wel naar buiten kunnen, maar niet naar buiten willen, geen bijdrage kunnen leveren aan de economie. De enige vormen van overvloed die ik mag ervaren zijn vriendschap en tijd. Ik gebruik ze om mezelf opnieuw te ontdekken, te contempleren, te reflecteren, een volgende laag te bereiken in de zoektocht naar mijn essentie.
Het heeft me veel opgeleverd. Ik voel me zeker van mezelf en zeker in mezelf. Ik heb mijn rotsvaste basis gevonden en kan nu een vast ankerpunt voor anderen zijn. En het afgelopen jaar is er een fantastische baan op mijn pad gekomen, op mijn lijf geschreven zoals dat heet.
Ineens kan ik de afgelopen zeven jaren als voorwerk zien; als een voorbereiding op deze huidige periode die de potentie in zich heeft van een cruciaal kantelpunt. Het laat ons zien hoe we anders met onze Aarde om kunnen gaan – niet ‘moeten’ gaan, want de Aarde kan zichzelf prima redden – en het laat ons zien hoe we met elkáár om kunnen gaan. Het laat zien dat gedeeltelijk thuis werken een aantal voordelen heeft, dat eenzaamheid niet per definitie eng is, dat velen creatiever zijn dan ze van zichzelf wisten, dat voor elkaar zorgdragen in onze natuur zit, dat we om allerlei redenen een eenzijdig beeld hebben van onze werkelijkheid.
Perspectief
Velen kiezen ervoor om deze tijd als een crisis te ervaren. Door mijn voorwerk kan ik ervoor kiezen om het niet zo te zien. Ik heb geleerd om te accepteren wat er is; om er niet tegen te blijven duwen. Mijn wereld stort niet in. Accepteer wat er is, beweeg mee en zie uit naar de verbetering die mogelijk is. Ik ben gewend om alleen te kunnen zijn. En ja, natuurlijk zit er een verschil in gedwongen alleen zijn, of de keuze hebben om even alleen te zijn. Het leermoment van een ervaring als deze ‘crisis’ is dat Moeder Natuur ons dwingt om letterlijk even stil te staan en erover na te denken.
Je hebt altijd een keuze. En jouw keuze bepaalt of je je fijn voelt of niet. Door gedachten te kiezen waar je blij van wordt. Of niet.
Stel je deze huidige tijd eens voor als een buurtfeest. Overal zie je buurtgenoten, er is muziek, de kinderen hebben plezier en er staan overal tafels met zelfgemaakte lekkernijen. Zie jezelf door dit feest lopen en kijk eens waar je focus ligt.
Erger je je aan de spelende kinderen, omdat je bijna over ze struikelt, of kun je genieten van hun blijdschap? Er zijn vast ook buurtgenoten waar je wat minder mee hebt dan anderen. Wie kies je uit om een praatje mee te maken? Kun je bijna niet kiezen uit al het lekkers wat is gemaakt, of zie je alleen maar datgene dat je niet lust?
Elke crisis heeft leermomentjes
Kies je om de dingen te zien die je vreugde geven, of heb je de neiging om alleen maar de negatieve dingen te zien? Had je tot nu toe de gewoonte om te eisen dat alles wat je niet lust van tafel moest? Of kun je het laten voor wat het is, in de wetenschap dat smaken nu eenmaal verschillen en er vást iemand is die er wél van kan genieten?
Laten we luisteren naar wat het virus ons te vertellen heeft.
Mooi Dees, wat een mooie blog. Dank!!